ωτομυκητίαση

και ωτομύκωση, η, Ν

ιατρ. φλεγμονή τού έξω ακουστικού πόρου και τού τυμπάνου τού αφτιού οφειλόμενη σε μύκητες, εξωτερική παρασιτική ωτίτιδα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < οὖς*, ὠτός «αφτί» + μυκητίαση. Η λ. είναι αντιδάνεια, πρβλ. γαλλ. otomycose].